دوام و حفاظت از چوب
چوب همانند اکثر فراورده‌های آلی طبیعی ممکن است در معرض پوسیدگی، باختگی قارچی، هجوم حشرات، آتش سوزی، هوازدگی و سایر عواملی که به صورت قابل توجهی باعث کاهش عمر مفید ساختمانو و محصولات چوبی می‌شوند، قرار گیرد.
در طول تاریخ، بسیاری از روش‌های حفاظت چوب ابداع گردیده. به عنوان مثال می توان رنگ‌کاری چوبهای کشتی با روزین کاج، استفاده از خاصیت موئینگی در تیمار درختان تازه قطع شده و جوشاندن پایه حصارهای چوبی در روغن را نام برد. هنوز تا حدی این روش‌ها در بعضی از نقاط جهان کاربرد دارد.
در بسیاری از روش های مدرن با استفاده از اختلاف فشار، مواد حفاظتی را با نیرو به داخل چوب وارد می‌کنند. چوبهایی که قرار است تحت تیمار قرار گیرند در مخازن خلا/فشار قرار میگیرند و مواد حفاظتی به آنها اضافه می‌شود و خلا، فشار یا هر دو بر روی آنها اعمال می‌شود.
در مواقعی که از مواد حفاظتی محلول در روغن استفاده می‌شود، به منظور کاهش ویسکوزیته و افزایش نفوذ مواد حفاظتی، چوب و مواد حفاظتی اغلب گرم می‌شوند. خلا می‌تواند قبل از ورود مواد حفاظتی به منظور حذف هوای داخل سلول و جذب مواد حفاظتی بیشتر اعمال گردد.
در تیمار چوبهایی نظیر تیرهای پل و تراورس‌های راه‌آهن که در معرض تخریب شدید قرار دارند، میبایست از چرخه‌های تیماری استفاده کرد که حفره‌ی سلولی چوب به کمال از مواد حفاظتی پر شود. این چرخه‌های تیماری را فرآیندهای سلول پر می‌گویند.
روش گرمایی از روش های مهم بدون فشار محسوب می‌شود که این تیمار برای چوبهای که در تماس با زمین هستند کاربرد دارد. در این روش مرتب چوب را به حمام مواد حفاظتی داغ و سرد وارد می‌کنند. حمام داغ باعث می‌شود تا هوای داخل چوب بیرون هدایت شود و سپس حمام سرد باعث انقباض هوا و اعمال خلا جزئی در چوب می‌شود. بعضی مواقع، از این فرآیند در غرب ایالات متحده برای تیمار انتهای تیرها استفاده می‌شود.
به طور معمول، روش‌های حفاظتی بدون فشار، کاربرد تجاری دارند، ولی در اصل، این روش ها برای چوبهایی کاربرد دارد که در معرض تخریب کپک‌ها یا قارچ‌های رنگ‌کننده‌ی چوب یا قارچ‌هایی که قدرت تخریبی آنها خفیف است استفاده می‌شوند. روش های بدون فشار، شامل: خلا، قلم‌موزنی، خیساندن و غوطه‌وری می‌باشد.
مواد حفاظتی از نوع روغن های سنگین باعث کاهش فرسایش می‌شوند ولی فلزات حفاظتی محلول در آب فاقد این خاصیت می‌باشند.
چوبهای تیمار شده با مواد حفاظتی محلول در آب که در ساختمان‌های چوبی مورد استفاده قرار میگیرند، میبایست با فلزات ضد زنگ، سلیکون-برونز، یا میخ های گالوانیزه به یکدیگر متصل گردند.
مقاومت چوب اغلب تحت تاثیر مواد شیمیایی حفاظتی است. مقدار کاهش مقاومت بیش از آن که به مواد شیمیایی مربوط باشد به شرایط اشباع چوب بستگی دارد.
مواد روغنی، واکنشی با چوب ندارند و احتمال تاثیرگذاری آنها بر روی مقاومت چوب ناچیز می‌باشد، ولی نمک‌های محلول در آب واکنش می‌دهند و چوب را سست و ضعیف می‌کنند. در دمای بالاتر و در مواقعی که مقدار کروم زیاد است، وقوع چنین واکنش هایی بیشتر است، و میبایست در خشک کردن چوب پس از تیمار احتیاط نمود.